Zen moment

In regen rennen

Irritaties verdwijnen

Ik kom bij mezelf

Hardlopen (WAAAT zeg je?)

Een jaar geleden zei ik nog tegen Edwin 'daar heb je weer zo'n halve gare' als ik iemand zag hardlopen. Tja, het kan verkeren, want inmiddels ben ik er zelf mee begonnen ;-) In eerste instantie vooral om straks in Australie en Nieuw Zeeland mijn conditie een beetje op peil te houden, maar ik geloof dat ik het zowaar ook nog leuk ga vinden. 't Moet niet gekker worden!

Alleen ben ik wel heel blij dat ik een clinic van zes weken hiervoor heb geboekt. Daarbij heb je voor doordeweeks twee trainingen adhv een schema en op zaterdag een training met trainers erbij die ook uitleg geven over looptechniek, waar je op moet letten, welke klachten normaal zijn en wanneer je toch wat voorzichtiger moet zijn.

Helaas blijk ik in de laatste categorie te vallen. Ik had van de week wat last van mijn onderbenen, net alsof er een stukje boven mijn enkel een band net iets te strak was aangetrokken. Maar met trainen kon ik goed door de pijn 'heenlopen', dus ik had iets van ach hoort erbij, gaat wel weer over. Ik ben niet eigenwijs hoor, helemaal niet!

Toch gisteren maar even besproken met een trainer en kennelijk wijst dit op het ontwikkelen van shin-splint. Voor de zekerheid heeft ze tijdens de training en via een video mijn looppatroon bekeken, maar daar is niets mee aan de hand. Conclusie: ik wil te snel te hard gaan. Goh, dat herken ik nou toch echt niet ;-)

Het advies is dus voorlopig echt heel rustig hardlopen (hoe gek dat ook klinkt) en de twee trainingen voor deze week te verdelen over kortere periodes lopen met dus wat vaker een minuutje stevig wandelen ertussen. Dat vermindert de belasting van de pezen aanzienlijk en dus de kans dat ik echt shin-splint krijg.

Toen ik begon zag ik mezelf al als een elegante slanke hinde met mooie lange passen over de paden snellen. Het lijkt er echter op dat ik voorlopig nog ben 'veroordeeld' tot het als een olifant rondsjoggen  ;-)

-14!

Nee, niet de temperatuur ;-) Nog lang niet en ik hoop helemaal niet deze winter.

Nee, ik heb afgelopen woensdag mijn afrondend gesprek van het zes maanden durende afvalprogramma gehad. En ik ben TROTS op mezelf! Degenen die mij een beetje kennen weten dat ik dat niet gauw zeg van mezelf, maar nu vind ik dat ik dat best mag zeggen van mezelf.

Want waar ik eind februari nog 82,2 kilo woog met de bijbehorende BMI van 29,2 bleef de weegschaal woensdag op maar 68,2 kilo steken, terwijl mijn BMI gezakt is naar 25,7. En dat woog ik een maand geleden ook al. Want toen ben ik even zelf  op de 'gewone' weegschaal gaan staan. Afgelopen woensdag heeft Esmeralda, de coach, me op de supersonische weegschaal gezet, waarmee gelijk vet- en spierpercentage werden gemeten. En ook die cijfers zien er goed uit ;-) Het lijkt erop dat ik de knop omgezet heb en weet hoe ik nu moet eten en sporten om op gewicht te blijven en misschien zelfs nog wel wat af te vallen. (want eigenlijk ben ik nog altijd zo'n 3 tot 4 kilo te zwaar)

Het volgende goede voornemen is gaan hardlopen. Vanaf morgen ga ik een zesweekse clinic volgen bij iRun met het idee dat ik na zes weken in staat ben om 5 km hard te lopen. Ik heb geen idee of het me gaat lukken, of ik het leuk ga vinden, of mijn lichaam het aan kan, maar ik ga het in ieder geval proberen!

Wordt vervolgd!

Vijftig jaar jong ofwel de geneugten van de mammografie!

Eén van de 'geneugten' van vijftig worden is dat je voortaan iedere twee jaar een oproep voor het maken van een mammografie krijgt. Een goede week geleden was het mijn beurt om dat te ondergaan. Bij het vertrek werd me verteld dat ik met circa twee weken bericht zou krijgen, tenzij er iets aan de hand was. Dan zou ik al eerder bericht krijgen.

Je kan je dan ook mijn schrik denk ik wel voorstellen toen ik binnen een week al een envelop op de deurmat vond....Met trillende vingers en gierende zenuwen opengemaakt, want zo'n snel bericht was vast geen goed nieuws.


Gelukkig was het goed nieuws, maar mijn hart heeft toch wel even in mijn keel gezeten. Ik hoop dat ze over twee jaar wel die twee weken de tijd nemen als er niks aan de hand is! Anders houd ik nog een hartkwaal over aan die goede berichten ;-)

De tandarts - het vervolg

En toen kwam ik thuis na een sessie van verdoven // boren // vullen // polijsten en vond ik de oproep voor mijn halfjaarlijkse controle....

Maar dit gat ben ik dan alvast kwijt! :-)

Zielig en niet zo zielig

Zielig, dat was ik gisteren wel een beetje. Dit weekend ontdekte ik ineens een enorm gat in een kies. Gezien de mooie ovale vorm kon het niet anders dan dat er een vulling spoorloos was verdwenen. Hoe dat kan wil je weten? Tja, als ik dat te weten kom, doe ik het nooooit meer ;-)

Maar ik moest natuurlijk wel naar de tandarts daarvoor. Nou niet direct mijn grootste vriend, meer een noodzakelijk kwaad zeg maar. En die bevestigde wat ik al vermoedde, een vulling verdwenen :-( Nu zit er dus een noodvulling in en mag ik morgen om half vijf voor verdoven, boren, vullen en meer van die ellende. Ik houd maar voor ogen dat daarna ik ook geen zeurende pijn meer heb.

Maar evengoed is het morgen een ongemakkelijk half uurtje....

Gelukkig toch ook wat leuks te melden: weer een kilootje lichter! De weegschaal stopt nu al bij 68½ kilo *GROTE GRIJNS*

Kijk, dat is dan iets waar ik wel blij van word :-D

Een gevallen vrouw

Mijn evenwichtsgevoel is niet altijd je van het wat ik begin vorige week maar weer eens bewezen heb. Ik ben met fiets en al van de trap vanuit de fietsenkelder naar buiten gekukeld...Het eindresultaat was een beurse linkerenkel en - heup en daarnaast een pijnlijke linker elleboog. Ter verdediging van mezelf ;-) : de trap heeft een hoek van 45 (!) graden oftewel belachelijk steil! Dat was bij de bouw wel geconstateerd, maar ja, het viel niet meer te corrigeren.

Laat het maar aan mij over om dan te roepen dat dat valpartijen gaat opleveren en vervolgens zelf het niet zo goede voorbeeld te geven, maar dat geheel terzijde ;-)

Afijn, ik heb het voorval toch maar gemeld in de hoop dat er wellicht een keer wat aan gedaan gaat worden.

Kom ik afgelopen vrijdag thuis en staat dus dit

op me te wachten! Een bloemetje van de directie tegen de schrik, lief he? Hier is de bos overigens alweer een week oud, maar ik vind het nu mooier omdat de bloemen nu volop aan het bloeien zijn.

Het was me bepaald niet om de bloemen te doen, maar ik geniet er wel heel erg van!

BTW, ik heb GEEN plannen dit akkefietje te herhalen om wederom een bos bloemen te krijgen ;-)